środa, 26 grudnia 2012

"Mountain Of Ash"



David Ryski. Gra na garach w The Black Tapes, przepięknie ilustruje i robi takie plakaty, że mucha nie siada. Pogadaliśmy chwilę na warszawskich Targach CJG, gdzie pozwoliłam sobie go wypytać czy z tego da się żyć, bo mam zasadniczo jakąś obsesję na temat "wyżycia" z zawodów artystycznych w Polsce. Ponoć da. Fajnie. Cieszą mnie takie deklaracje. Jak widać, jest szansa.

niedziela, 23 grudnia 2012

"Czarodziejska góra"




Idzie koniec roku a ja wsiąkłam w podsumowania płyt (swoje - może kiedyś). Szczególnie polecam te z T Mobile Music i Niezalu Codziennego, bo są tak bardzo ładnie przeciwstawne. T Mobile oczywiście bardziej uderza w komercje, ale oby takiej "komercji" więcej było na naszym rynku a Łukasz jak to Łukasz - nie patrzy na innych, tylko na własne odkrycia w internetach i za tą konsekwencję podziwiam go od lat. No i jest dobrym muzycznym dilerem, który rozkochał mnie absolutnie w nowej elektronice i eksperimentalu. W tym szaleństwie jest metoda!

Na sam koniec - polecam samplera wytwórni FQP. Darmowy odsłuch i ściągnięcie. Paluchy lizać.

A ja sobie czytam o hauntologii i to chyba ma sens. Jakiś.

sobota, 22 grudnia 2012

"Mountains"


Zeszły poniedziałek. Moment krytyczny. Ciemno, zimno, deszczowo, lodowo.


Co to jest za numer... Potężne brzmienie, nieżenująca patetyczność, dobry tekst i TA siła. Oryginał miecie, ale wersja z Wembley to deluxe gitarowych anthemów i mój kandydat do hymnu tych wszystkich nastolatków z problemami natury wiadomej. Ja wiem, że w 2012 nie powinno się mówić o swojej miłości do gitar (ponoć to nierozwojowe i trzeba cisnąć w uszy trudną elektornikę), ale co ja poradzę. Ukradli mi serce.



"I wrote a note to the jungle and They wrote me back that I was never crowned"

czwartek, 20 grudnia 2012

"Truant"



Dzisiejsza szybka sesja z Karoliną i Michałem zmotywowała do reanimacji trupa. Jutrzejszy koniec świata (ponoć o 10 rano) zastanie mnie u dentysty. Mało to zmienia bo 2012 przejdzie do historii jako ten najgorszy, z każdej strony. Jak to ustaliliśmy z Leszkiem, "niech pierdolnie". A wkurwienie nie opuszcza...

środa, 5 grudnia 2012

"The Strength To Go On"



Paweł i Leszek. Gdynia i (wtedy) Kraków. Bardzo dobrze pamiętam te dwa spacery.

A tak melodyjni hardcore'owcy podejmują temat homofobii. Bardzo prosto, ale jednak na pewnym poziomie:



Mocna historia stoi za tytułem tego songa i za samym numerem. Tak jakoś się przypomniało.

"This life choose me, I'm not lost in sin, but proud I stand of who i am, I plan to go on living."

niedziela, 2 grudnia 2012

"Pete Standing Alone"





Kocham ten album, kocham ten zespół. Zawsze naokoło dużo nowości, ale do nich wracam z przyjemnością. A w życiu pizza na śniadanie i próba ogarnięcia dużej ilości tych i owych.

sobota, 1 grudnia 2012

"We Are Water"


Emi. Niesamowicie ciepła i życzliwa dziewczyna, mózg agencji Front Row Heroes, organizatorka dziesiątki koncertów o których nie wiecie, że są fajne a powinniście. Jedna z osób odpowiedzialnych za Green Zoo Festival. Zawsze zajawiona na dobre dzwięki i konsekwentna w swoim muzycznym działaniu. Gdyby takich ludzi było więcej...



HEALTH - noiseowy generator muzycznych orgazmów z karabinem maszynowym zamiast perkusji. Akurat na sobotni poranek.



"Our bones won´t grow in the dirt"

piątek, 30 listopada 2012

"Night"



Odkrycie wyjazdu do Warszawy - bar w piwnicy PEKINU. Odwieliśmy go razem z Tomkiem i wciągnęliśmy po porcji pierogów (niby 6, ale tak napakowane farszem, że 8) plus zupkę pomidorową. I ta pani na kasie, i ta jej koszulka, i takie przekonanie, że schodzisz do podziemi i pomimo tego splendoru i marmurów, wszystko dalej jest po staremu, po polskiemu. Kocham.

A dziś odwiedziłam pewien przybytek, w którym ostatnim razem byłam 6 grudnia 2010 roku i zrobiłam to co każdy normalny, niechcący wspierać ZUSU obywatel powinien zrobić. Wtedy pierwszą piosenką, wybita mi przez mojego plajerka był mój ulubiony numer Zoli Jesus (jak grała w Warszawie rok temu, prawie się zabiłam pędząc, lecą, tylko po to aby usłyszeć ten numer) i, aby tradycji stało się zadość, poleciał i tym razem. Dobre morze reverbu i co tam się dzieje od 1:50. Moi Państwo...



"But in the end of the night we'll rest our bones"

czwartek, 29 listopada 2012

wtorek, 27 listopada 2012

"Noon"


Zdjęć z Warszawy dużo (ale dziś - Lomo z Katowic). Dużo różnych. Powrót miał być w klimacie połykam-dużo-aviomarinu-i-śpię-snem-najlepszym, ale skończyło się na leżeniu z słuchawką przyklejona do ucha, wymiana plotek, historii i uprzejmości. I czekaniem późnym wieczorem na kolejkę SKM. A potem w plajerze wylądował soundtrack do Leona Zawodowca, czyli TEGO filmu i rozpoczęło się odliczanie do środy lub czwartku i powolne umieranie z nerwów. Jak by emocji było mało...


Nie pamiętam swojego pierwszego spotkania z Leonem, filmem do którego rodzice nie za bardzo chcieli mnie dopuścić, bo krew, bo brutalność, bo pewnie też niewygodny byłdla nich ten lekki pedofilski posmak. Pamiętam za to każde kolejne oglądnięcie, bo emocje towarzyszące mi podczas oglądania tego filmu nigdy się nie zmieniły. Dwadzieścia razy chyba będzie lekką ręką. Po dziesiątym przestałam liczyć.

A ciary narastające podczas słuchania tego numeru (2:32)... Do dziś nie mogę sobie wybaczyć swojej nieobecności na Festiwalu Muzyki Filmowej.

poniedziałek, 26 listopada 2012

"Tetsuo"



Nie wiem co napisać po tym weekendzie. Szukałam jednego zdjęcia, takiego podsumowania ostatnich paru dni i wyszedł mi przedziwny tryptyk. Przedziwny bo dwóch z tych trzech zdjęć nie udało mi się nawet zrobić. Zabrakło siły. Jak widać wbijanie się do karetek czy pięciominutowe przywdzianie skory paparata idzie mi o wiele łatwiej niż sfotografowanie dwóch pustych filiżanek i zatopionego w silenthillowej mgle, Pałacu Kultury.

czwartek, 22 listopada 2012

"Music is Math"




Dostałam hulajnogę, obiad, ciepłe łóżko. Wymienialiśmy się dziś tabletkami, kisielem i syropami. Trza się wygrzać przed zapierdolem do czwartku. Wieczór zapodaje muzykę z Malii i Kolumbii.

środa, 21 listopada 2012

"Swedish Purse"


Rowno rok temu spakowałam torbę i walizkę (tradycyjnie już bo nieważne czy piec dni czy szesnaście - zawsze jest torba i walizka), zabrałam drabinkę i na dwa tygodnie (z 24 godzinna przerwa na Whitesnake w Katowicach - nawet, kurwa, nie wiecie jak trudno dojechać i wrócić w ciągu 24h z Wawy do Katowic, wtedy to wydawało się mission impossible, ale Tomek uratował!) zamieniłam długość i szerokość geograficzna z gdyńskiej na warszawska. Dwa tygodnie naszpikowane koncertami, spacerami i pierwszymi, nieśmiałymi próbami robienia zdjec "dla siebie". No i ta straszna wiadomość o rozstaniu Kim Gordon i Thrustona Moora, która spowodowała autentyczne załamanie i wycieranie nosa w rękaw B. na pewnej pamiętnej imprezie. Pamiętnej bo zgubiłam wtedy klucze i gdyby nie Pinky złe by się działo. Oj źle. A potem, jakieś dwa tygodnie później, ktoś zarzucił pomysłem i hasłem "Mastodon w Berlinie". Teraz wydaje się, ze to "tylko" rok, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, ze listopad 2012 i listopad 2011 dzielą lata świetlne, metry klisz i gigabajty zdjęć.



Był tam mój ostatni "rojkowy" koncert Myslovitz i pierwszy śnieg. Spacery po Śródmieściu i Woli. I chyba wizyt w Stodole i tych spacerów będzie mi podczas tego wyjazdu brakować bo "tylko" do poniedziałku i każdy dzień będzie naszpikowany atrakcjami pracowymi. Mam tez nieśmiały zamiar niezakaszleć współtowarzyszy na śmierć, choć szykuje się mały szpital na peryferiach.



Ale ciekawe jaka będzie teraz TA Warszawa. Ze Sprocketem w kieszeni i bieganiem na czas po wnętrzach Pałacu Kultury. I nie mam pojęcia dlaczego w tym momencie przypomniała mi się historia z autostopem i zespołem disco polo. I dojazdem do Chojnic w jedyne 11 czy 12 godzin...

Ot takie warszawsko-trójmiejskie historie do zdjęć z Krakowa. Ponownie maj 2012.